Onlangs begon ik met het bouwen van een website.
Standaard zat er een voorbeeldbericht bij met de titel “Hello world”.
“Ja, hallo wereld”, dacht ik. Alsof het nog niet spannend genoeg is zonder de hele wereld erbij te halen.
Maar dat is dus precies het dilemma.
Het naar buiten willen brengen van een boodschap en het niet op de voorgrond willen treden tegelijk. Dé uitdaging voor alle introverten onder ons.
Het is zoveel comfortabeler om op de achtergrond te opereren. Zoveel rustiger om stilletjes en onzichtbaar je ding te doen.
Maar de achtergrond wordt makkelijk over het hoofd gezien. De achtergrond valt niet op. De achtergrond is niet waar naar een boodschap wordt gezocht.
Een boodschap zoek je op de voorgrond. Een boodschap die in het oog springt, kan worden gezien.
En dat vraagt lef om uit de achtergrond te stappen. Dat vraagt moed om in het licht te gaan staan.
En de maren het hoofd te bieden. De “maar wat als er niemand op zit te wachten” én de “maar wat als ik faal”. De maren die meteen komen, zodra de rand van de comfortzone in beeld komt.
Maar bij die maren hoort er nog eentje. De “maar wat als het goed gaat?” Eentje die me doet denken aan het prachtige gedicht van Erin Hanson:
“There is freedom waiting for you, on the breezes of the sky. And you ask: What if i fall, oh but my darling, what if you fly.”
Dus spring ik, stuur de boodschap de wereld in en vertrouw erop dat het goed komt.
Hello world,
Hier ben ik. Up, close and personal.
Schrijver, moeder en genieter van de kleine dingen in het leven.
Let’s connect, lift each other up and thrive together.
Ik begin. Hier en nu.
Doe je mee?