Waarom je altijd een keuze hebt, ook al lijkt alles tegen te zitten.

6 Jaar geleden stapte (viel) ik uit de sneltrein die werken heet.

Ik was moe, ziek en er na een hoop gedoe van overtuigd geraakt, dat het er voor mij niet meer in zat. Hoe anderen het volhielden, was me een raadsel, maar ik kon het niet (meer).

Wat volgde was een periode van loslaten, rouwen, zoeken. Met vallen en opstaan leren omgaan met ‘het niet meer kunnen’ en hoe dan wel de dagen vullen.

Het enige wat ik nog wel kon, was schrijven. Voor mezelf.

Schriften, notitieboekjes, schrijfblokken en documenten schreef ik vol. In mijn eigen tempo. De ene dag meer. De andere dag minder. Soms een tijd helemaal niet, maar altijd kwam er weer een moment dat ik weer begon. Met geen ander doel dan me uiten. Er nog steeds van overtuigd dat er niets meer mogelijk was.

Tot ik op Facebook een post tegenkwam van Nynke van der Leck. Voor wie haar niet kent, ze is een succesvolle ondernemer met een chronische ziekte.

Een zaadje werd geplant.

Wat als er toch nog wel iets mogelijk is voor mij?

Dat gaan onderzoeken, kon geen kwaad, toch?

In ieniemienie stapjes ging ik op weg en met inzichten uit de positieve psychologie in m’n rugzak (je bent psycholoog of je bent het niet ;-)) kwamen de vragen:

• Wat is er wel?
• Wat kan wel?
• Wat voelt wel goed?

En…

• Waar word ik zelfs een beetje (of heel veel) blij van?

Schrijvend kwam het antwoord: van onderzoeken en schrijven werd ik eigenlijk wel heel blij. En héél zachtjes klonk een stemmetje: “daar ben je eigenlijk best wel goed in.”

Fast forward naar een paar maanden geleden: controle in het ziekenhuis. De uitslag viel tegen. De zoveelste tegenslag. En terwijl me dat op hetzelfde punt had kunnen brengen als 6 jaar geleden, gebeurde er dit keer iets anders.

Ik voelde een diep verlangen om door te gaan. Om niet te blijven waar ik was, maar juist verder te gaan. Wel weer mee te gaan doen. Niet in diezelfde sneltrein, maar wel in m’n eigen trein te stappen. Waarin ik zelf bepaal hoe snel ik ga, wanneer en waarom ik rijd en met wie.

Vandaag ben ik op mijn eigen trein gestapt. Vanaf 1 oktober gaat hij officieel rijden.

Binnenkort kun je met me mee.

Gaan we samen lekker schrijven.

Maar nu eerst: genieten van dit moment.

Liefs Diane