Wat is er mis met Halleluja?
“Ik deel wel stories, want die zijn luchtig en vluchtig, maar ik schrijf al een poos geen ‘echte’ posts meer. En ik weet niet waarom. Ik heb niks te vertellen, terwijl ik heel veel te vertellen heb.”
Het is de 1e coachcall in de Schrijfreis en we zijn 5 minuten bezig als ze zegt: “en dan kom ik aan met m’n Halleluja”. Waarop ik eruit floep: “Wat is er mis met Halleluja?”
Deze deelneemster voelt zich bezwaard om haar positieve, luchtige boodschap naar buiten te brengen in een wereld vol angstberichten. Alsof haar boodschap geneuzel is tussen de oorlogs- en andere crisesberichten die dagelijks voorbij komen.
Het brengt me terug naar de bevalling van m’n dochter 19 op 20 maart 2003, de nacht van de inval in Irak. Terwijl ik weeën wegpuf, komen via de tv oorlogsbeelden de slaapkamer in. Hoewel ik mijn mans behoefte aan informatie begrijp, beter dan mijn eigen behoeften, trek ik dit echt niet. Dode vrouwen en kinderen om me heen terwijl ik leven op de wereld aan het zetten ben. Het golft door me heen. Dit wil ik nu niet dragen. Schuldgevoel flitst voorbij, maar de tv gaat uit.
Het zien van leed is genoeg om het mee te gaan dragen en dat meedragen lijkt altruïstisch, want gedeelde smart en zo, maar dat is het niet. Het leed aan de andere kant wordt niet minder. Het geluk aan deze kant wel.
In het meedragen van andermans leed, verdwijnt de ruimte voor licht en luchtig bij jezelf. Of zoals de deelneemster het verwoordt: “ik heb niks te vertellen, terwijl ik zoveel te vertellen heb”.
De positieve boodschap blijft binnen, terwijl die buiten zo nodig is.
Hoopvol. Blikverruimend. Liefdevol.
Meer licht is meer dan welkom. Het ontkent het leed niet, het zet er (mogelijkheden tot) geluk naast. Het is geen ‘geneuzel’, het is waardevol en onmisbaar.
Deel het. Breng het naar buiten.
Wat er mis is met halleluja?
Helemaal maar dan ook helemaal niks…
#waarheid #schrijfreis #story #bereal #lichtschijnen
