Vorige week blikte ik terug op de afgelopen 2 jaar.
Jeetje, wat een verschil.
Het gaf mij instant een intense dankbaarheid voor wat er allemaal al is.
Het begon met een verlangen.
Een verlangen om me te uiten.
Via schrijven.
Maar ik durfde echt niet te posten op social media.
Veel te spannend.
En bovendien: Wie was ik dan wel? Wat had ik nou te vertellen? Daar zat toch niemand op te wachten?
Hallo, innerlijke criticus.
Nou had ik toen kunnen besluiten om dan maar niks te doen. Leuk verlangen, maar helaas niet voor mij.
Maar dat deed ik niet.
In plaats daarvan vroeg ik me af: welk ieniemienie stapje kan ik wel zetten? En wie kan me daarbij helpen?
Ik ging investeren in mezelf, in dat verlangen, en kwam via online programma’s in groepen waarin ik veilig kon oefenen. Eerst in reacties op anderen, daarna eigen posts in de groep. Tot op zeker moment het eerstvolgende stapje een eigen post op social media werd. En nog een. En nog een.
Stap voor stap schreef ik m’n verlangen tot waarheid. Dankzij kleine stapjes, een veilige groep met toffe mensen en een cheering coach.
En als dat al kan, dan kan er nog meer. Het mooie van verlangens is dat ze meegroeien.
Van “ik wil me uiten” is mijn verlangen gegroeid naar “ik wil zoveel mogelijk tijd doorbrengen in het creatieve veld waar de woorden en verhalen ronddansen. Die van mij én die van anderen.”
Dat is mijn verlangen en intentie voor 2020.
Opnieuw is het spannend. En opnieuw kan ik ervoor kiezen om het niet te doen.
Maar ik doe het wel.
En jij?
Wat is de eerstvolgende stap naar jouw verlangen?
Liefs Diane
